|
Homeopatia to inaczej leczenie za pomocą
podobieństw. W pewnym sensie homeopatia
ma swoje korzenie jeszcze w starożytnej
Grecji, gdzie rozwinęły się dwa nurty w
podejściu do chorób – leczenie za pomocą
antidotum (czynnika przeciwstawnego),
czyli alopatia oraz leczenie za pomocą
czynnika analogicznego, podobnego, czyli
homeopatia.
 Powstanie homeopatii
Za faktycznego twórcę homeopatii, w rozumieniu takim, jak jest ona dzisiaj pojmowana, uważany jest
Samuel Hahnemann, urodzony w 1755 roku niemiecki lekarz.
Hanneman zauważył, że (pozyskana z drzewa chinowego) chinina u zdrowych osób wywołuje podobne objawy (dreszcze i pocenie) do objawów chorobowych malarii, na którą to chinina jest lekarstwem.
Analogia ta skłoniła Hahnemanna do eksperymentów z leczeniem za pomocą podobieństw, polegającym na podawaniu substancji wywołujących określone objawy chorobowe, ale w bardzo istotnych rozcieńczeniach.
Sformułowana przez Hahnemanna zasada leczenia homeopatycznego brzmiała: "To, co może powodować szereg objawów u osoby zdrowej, może leczyć chorą osobę, która manifestuje podobny zestaw objawów".
Swoje obserwacje i doświadczenia Hahnemann opisał po raz pierwszy w roku 1810 w dziele „Organon der Heilkunst“ („Organon [przyrząd/narzędzie/wykładnia]
sztuki medycznej”, pierwszy tytuł brzmiał: „Organon der rationellen Heilkunde”). Dzieło to od początku spotkało się z różnymi reakcjami w środowisku medycznym – zarówno z entuzjastycznym odbiorem, jak i wśród dużej części lekarzy budziło też sprzeciw.
Hahnemann jako twórca homeopatii
Hahnemann studiował medycynę w Lipsku, Wiedniu, a ostatecznie ukończył z wyróżnieniem medycynę w Bawarii (Universytet Erlangen). Od początku Hahnemann angażował się dosyć mocno w tłumaczenie różnych dzieł medycznych na język niemiecki. Do klasycznej praktyki lekarskiej zniechęcały go ówcześnie stosowane metody w głównym nurcie medycyny: nadużywanie leczenia poprzez puszczanie krwi oraz poprzez wywoływanie wymiotów za pomocą kalomelu (środkiem mogącym być lekko toksycznym, dzisiaj stosowanym u ludzi tylko zewnętrznie).
Odkrycie homeopatii było zatem po części zarówno rezultatem jego niezadowolenia ze stanu medycyny w jego czasach, a także wynikało z większego niż przeciętnie nastawienia badawczego i zagłębienia się w tłumaczenie traktatów medycznych.
Po odkryciu swojej zasady homeopatycznej (to co powoduje objawy u osoby zdrowej, może leczyć analogiczne objawy u osoby chorej) Hahnemann rozpoczął liczne eksperymenty z praktycznym działaniem najróżniejszych substancji. Wykonywał je zarówno na sobie, jak i na ochotnikach spośród rodziny, znajomych i studentów.
W wyniku praktycznej obserwacji doszedł do wniosku, że lepsze rezultaty uzyskuje się stosując istotne rozcieńczenia substancji w wodzie destylowanej i poddając je mocnemu wstrząsaniu, poprzez stukrotne uderzanie dnem szklanego naczynia, wypełnionego w dwóch trzecich objętości, o sprężyste podłoże.
Wyjściowymi substancjami poddawanymi rozcieńczaniu i wstrząsaniu były zarówno nalewki roślinne, jak i wybrane substancje toksyczne.
Biografowie Hahnemanna wymieniają kilka ważnych sukcesów w jego medycznej karierze: stosując swoje rozcieńczone substancje homeopatyczne uzyskał bardzo dobre rezultaty podczas leczenia epidemii tyfusu w Lipsku w roku 1813. Spowodowało to znaczny wzrost zainteresowania homeopatią. Dzięki temu przez jakiś czas Hahnemann został wykładowcą medycyny w Lipsku, a także osobistym lekarzem Goethego. Jednak z powodu swojego skrajnie krytycznego podejścia do oficjalnego nurtu, po pewnym czasie musiał opuścić Lipsk.
Po opuszczeniu Lipska był on m.in. osobistym lekarzem księcia Anhalt-Köthen. Pod koniec życia przeniósł się do Paryża, gdzie stał się bardzo popularny, a jednym z jego pacjentów został Paganini.
Homeopatia na świecie i w Polsce
Pierwszym lekarzem, który przyniósł praktykę homeopatyczną do USA w roku 1825 był Hans Graham. Przyczynił się on do powstania Amerykańskiego Instytutu Homeopatii (AIH),
który do dzisiaj pełni bardzo istotną
rolę. Pod koniec XIX wieku homeopatia weszła w okres swojego największego rozkwitu w Ameryce.
Obecnie jest tam metodą znormalizowaną i uznawaną przez FDA. W ustawie Food and Drug Act produkty homeopatyczne traktowane są jako leki w każdym ze stanów. Homeopatia (medycyna homeopatyczna) jest w USA częścią ustawy o opiece medycznej z roku 1965. Większość towarzystw ubezpieczeniowych zwraca koszty usług korzystania z lekarzy homeopatów. Część towarzystw refunduje koszty wizyt lekarskich, ale nie refunduje kosztów leków homeopatycznych.
W Polsce sytuacja homeopatii wydaje się być najmniej korzystna ze wszystkich państw europejskich, gdyż Izba Lekarska w Polsce nie akceptuje homeopatii.
Szczególnie popularna wydaje się być homeopatia w Niemczech, gdzie mogą uprawiać ją zarówno lekarze klasyczni, jak i zarejestrowani terapeuci nie-lekarze. W obu przypadkach wymagane jest ukończenie trzy-letniego programu nauczania zasad homeopatii.
W Austrii konsultacje homeopatyczne przeprowadzane są w pięciu szpitalach we Wiedniu oraz w Klagenfurt am Wörthersee. Preparaty homeopatyczne są zasadniczo w Austrii refundowane.
Każde poszczególne państwo europejskie posiada własne regulacje w zakresie stosowania homeopatii.
|
